Wszystko, co znam, jest w czasie. A co jest poza czasem? Dawid Grosman książką „Poza czasem” opisuje nieopisywalne.
– Z całego świata napływały kondolencje, także od wybitnych pisarzy. I wszyscy twierdzili, że brakuje im słów. Mi też słowa wydawały się wtedy za wąskie. Chciałem wyć do utraty głosu, biec na koniec świata – tak wspominał dni po śmierci swojego syna.
– Po pewnym czasie poczułem jednak, że muszę znaleźć odpowiednie słowa i używając ich dać wyraz temu doświadczeniu. Myślę, że to czyni nas ludźmi, potrzeba nazywania otaczającej nas rzeczywistości i w ten sposób nawiązywania z nią kontaktu – mówi Grosman.
„Poza czasem” to fragmenty rzeczywistości po śmierci dziecka pozszywane w dzieło. Jeden z bohaterów książki, Centaur, zrasta się z biurkiem, gdy próbuje opisać doświadczenie utraty dziecka. Nie umie opisać. Na zawsze zostaje pół człowiekiem, pół biurkiem. Szewc połyka 10 gwoździ. Krew i rdza płyną po jego brodzie, każdy gwóźdź oznacza paluszek dziecka, którego nie można pocałować. Idący mężczyzna szuka syna, który zginął na wojnie.
Grosman zabiera nas t a m .
