Dzisiaj wstałam z wyraźnym zmęczeniem po wczorajszym dniu i patrząc do lustra, zaczęłam sobie rozmyślać o tych wszystkich rzeczach, które jeszcze wczoraj mnie przerażały. Minęła minuta i zaczęłam się śmiać razem ze swoim lustrzanym odbiciem. Przyszedł mój brat, popatrzał do lustra i po chwili zwijaliśmy się razem ze śmiechu. Przypomniały mi się słowa piosenki: „Przez ile lat ludzie giąć będą kark, nie wiedząc, że niebo jest tuż?”…
Jak w tej historyjce o ludziach, którzy płynęli z Brazylii, zdaje się, że na tratwie i umierali z pragnienia. A rzeka z taką siłą wpadała do morza, że woda, po której płynęli, byłą zdatna do picia… A oni umierali z pragnienia nie wiedząc, że wystarczy pochylić się i napić.