Miesiąc: czerwiec 2002

szczyptę wiatru w polu liść kwitnącej nadziei mój stary rower okruch księżyca w kieszeni i mogę ruszać w drogę

Przeciwieństwo „obłoku” według Richarda Wilburna: „Szmat błękitu w niebie, który wywołany został przez brak chmury”.

Jak zatrzymać czas? Kłądę się spać. Rozpływam się w mlecznej mgle. Rozbijam namiot pod tęczową skałą. Wyciągam potrzebne narzędzia i ustawiam je odpowiednio. Strzelam wskazówkami do tarczy. Zabijam go. Prostopedłe do tarczy wskazówki zaprzeczają wymiarowi czasu. Znikam ze znanych wymiarów. Jestem w miejscu, gdzie anioły lepią z gliny swoich podopiecznych, skazując ich na śmiertelność. I…

Lekka jak wiosenny puch Gdzieś spod przymkniętych powiek W odległy świat wymykam się Podróżuję sobie … Mijam domy i ludzi Co spieszą się do pracy A dla mnie czas nie liczy się Czas dla mnie nic nie znaczy … Podróży mojej minął dzień A może całe wieki Lecz dla mnie czas nie liczy się Gdy…

Patrzę na źdźbła trawy. Przyniosłam sobie z łąki. Zadaniem rośliny jest wyrastać z ziemi. Naszym zadaniem jest twardo po niej stąpać. Każde z nas ma swoje zadanie i swój cel, swoją misję i swoją przydatność. Ale tylko człowiek zdaje sobie z tego sprawę. Czy to łaska czy przekleństwo?

Czas to okręg. Powtarzalność, zmienność? nie ma jej. Świat się nie zmienia, ludzie się nie zmieniają. Jaskiniowcy malowali na skałach, bo już oni chcieli coś po sobie zostawić i podzielić się tym, co myślą. Blogi to ściana jaskiniowców:)

Z innej beczki: czy w życiu da się tak, żeby i wilk był syty i owca cała? Wbrew pozorom to jest pytanie… erotyczne. I to ja… jestem wilkiem.

Rozdanie świadectw. Miało być wzruszająco i łzawo, ale nie było nawet czasu na refleksję. Cała organizacja poległa na ramionach Syrenki i moich, więc dzień stracił magię, zyskał tempo. Byliśmy w Teatrze Rybnickim, rodziny, uczniowie, profesorowie. Moje ostatnie świadectwo szkolne. To już standard, że z czerwonym paskiem. – Jakie to monotonne – żartuje co roku pan…

Jakie to przyjemne uczucie móc z kimś po prostu porozmawiać. Zwyczajnie niezwyczajnie.

Ktoś napisał mi dzisiaj: „I znów nam marzyc zakazali”… To był odzew na moje hasło, że nam, marzycielom, już nic innego nie zostało jak tylko stowrzyć coś w sobie. Coś lepszego, niż jest na zewnątrz. A on napisał mi: „I znów nam marzyć zakazali”… Nie chciał przekrślć mojego naiwnego myślenia, ale zrobił to niechcący. Literuję…